Η παρακάτω συνέντευξη που θα διαβάστε και πιο αναλυτικά προέρχεται από το www.thebest.gr
ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΜΑΚΡΥΓΕΝΝΗ Μάρτιος 2010ΣΕΛ.42
ΚΙ ΥΣΤΕΡΑ ΗΡΘΕ ΤΟ ROMEO
Το 1983 δέχτηκα την πρόταση από άτομο του συγγενικού μου περιβάλλοντος να αναλάβω την οικονομική διαχείριση του νυχτερινού κέντρου Can Can, που τότε μεσουρανούσε και έτσι ξεκίνησαν όλα. Μετά από τρία χρόνια αναλαμβάνω παράλληλα και το STORK, το οποίο ήταν το καλύτερο και μεγαλύτερο κέντρο διασκέδασης της εποχής. Σημειωτέον ότι, κατά διαστήματα, και όσο υπηρετούσα τη στρατιωτική μου θητεία στην Αθήνα, εργαζόμουν στα συγκεκριμένα κέντρα ως σερβιτόρος και έπειτα ως βοηθός οικονομικού διαχειριστή. Το 1987 μαζί με τον Τάκη Γιγουρτάκη δημιουργήσαμε πάλι το ROMEO η ίδρυση του οποίου είχε προηγηθεί, για δυο σεζόν, το 1974. Όραμά μας εκείνη την εποχή ήταν να φτιάξουμε ένα χώρο διασκέδασης προσιτό στον κόσμο σε όλα τα επίπεδα. Από το οικονομικό κομμάτι, το πρόγραμμα, τον τρόπο διασκέδασης, την ατμόσφαιρα στο χώρο. Θέλαμε να είναι κάτι ζεστό, παρεΐστικο, ένας χώρος που ο καθένας θα μπορούσε να διασκεδάσει χαλαρά, θα εκτονωνόταν, όπως αυτός ήθελε. Φυσικά και δεν φανταζόμουν ποτέ αυτό που θα ακολουθούσε. Το ROMEO για μια εικοσαετία ήταν η καρδιά της διασκέδασης, κάτι πρωτόγνωρο στο Αθηναϊκό κοινό και όχι μόνο. Μετά το αντέγραψαν πολλοί επιχειρηματίες. Από το μαγαζί αυτό έχουν περάσει οι πάντες. Από πολιτικούς, κοσμικούς, μεγαλοεπιχειρηματίες, μυθικά πρόσωπα του τραγουδιού, του θεάτρου, του αθλητισμού, από τον Ελλαδικό και παγκόσμιο χώρο. Τα γλέντια που γίνονταν, πιστέψτε με, έχουν μείνει στην ιστορία και αυτό το γνωρίζουν όλοι.
ΜΙΑ ΖΩΗ ΣΤΗ ΝΥΧΤΕΡΙΝΗ ΔΙΑΣΚΕΔΑΣΗ
Από τα 22 χρόνια μου μέχρι και σήμερα δεν έχω ασχοληθεί με τίποτε άλλο. Είμαι αφοσιωμένος σε αυτό που αγαπάω και απ’ ότι φαίνεται, ξέρω και κάνω καλά. Οι γνώστες τού συγκεκριμένου χώρου αντιλαμβάνονται ότι η ενασχόλησή μου με τη δημιουργία των καλλιτεχνικών σχημάτων, που αφορούν δυο τουλάχιστον σχήματα για το ROMEO κάθε χρόνο, ένα για το VOLCANO και ένα τα τελευταία πέντε χρόνια για τη Θεσσαλονίκη (εκτός από φέτος που δημιούργησα το ROMEO PLUS στην Πάτρα) δεν σου αφήνει περιθώρια να ασχοληθείς με κάτι άλλο ενεργά. Πριν ανέβω όμως στην Αθήνα και για όσο διάστημα σπούδαζα, εργάστηκα σε οικοδομές, ξενοδοχεία και χώρους εστίασης, στην Πάτρα και στην Αθήνα.
Η ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΣΤΗΝ ΠΑΤΡΑ
Με το θάνατο του πατέρα μου το 2000, έπαθα ένα ισχυρό σοκ, διότι του είχα υπερβολική αγάπη και αδυναμία. Αυτός ήταν ο κυριότερος λόγος που πηγαινορχόμουν στην Πάτρα δύο με τρεις φορές την εβδομάδα. Έπρεπε να κάνω κάτι για να διατηρήσω την επαφή για τη μητέρα μου και τα αδέλφια μου, πρωτίστως. Την περίοδο εκείνη λοιπόν, υπήρχε το VOLCANO, το οποίο ήταν κλειστό και ελεύθερο. Ήταν ένας χώρος που, κατά κοινή ομολογία, δέσποζε στα καλύτερα καλοκαιρινά μαγαζιά της Ελλάδος και που είχε σχεδιάσει και κατασκευάσει ο αείμνηστος Πατρινός Τάσος Τσαϊλάκης, με τον οποίο διατηρούσα φιλικές και επαγγελματικές σχέσεις. Κάποια στιγμή με είχε παροτρύνει να πάρω το συγκεκριμένο χώρο, κάτι που θυμήθηκα και με πολύ συγκίνηση πήρα την απόφαση να επενδύσω. Εκεί λοιπόν υπήρξε το μεγάλο δίλημμα, αν έπρεπε από τότε να ονομάσω τον χώρο που δημιούργησα στην Πάτρα ROMEO ή να διατηρήσω τον τίτλο VOLCANO. Στη μνήμη του ανθρώπου, που εκτιμούσα και αγαπούσα, διατήρησα τον τίτλο, που αυτός του είχε δώσει. Από κει και μετά, τα υπόλοιπα έχουν να κάνουν με τη στήριξη των Πατρινών συμπολιτών μου, που μου έδειξαν ότι αναγνωρίζουν την προσφορά μου στο χώρο.
Απόδειξη ότι, κατά κοινή ομολογία, από το 2000 και μετά έχουν αλλάξει πάρα πολλά στον τρόπο της διασκέδασης στην Πάτρα, διότι ο πήχης έχει ανέβει. Το ROMEO PLUS είναι μια επιτακτική ανάγκη να διασφαλίσω όσο το δυνατόν καλύτερα τους συνεργάτες μου, δίνοντας εργασία όλο το χρόνο και όχι μόνο τρεις μήνες, που λειτουργεί το VOLCANO, διότι πιστεύω ότι η δουλειά που κάνω είναι ομαδική και επιβάλλεται ο κόσμος, που δουλεύει για σένα, να είναι ευχαριστημένος.
Η ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ ΚΡΙΣΗ ΣΤΗ ΝΥΧΤΑ
Είναι σημαντικό πηγαίνοντας ο πελάτης σε ένα μαγαζί να ξέρει τι θα ακούσει και να μην μπερδεύεται. Σίγουρα το πρόβλημα δεν το έχει η ελληνική μουσική. Μπορώ να πω ότι το πρόβλημα δημιουργείται από τα ραδιόφωνα, ευτυχώς όχι της Πάτρας. Γι΄ αυτό βλέπουμε ότι την επιτυχία που έχουν οι περισσότεροι λαϊκοί τραγουδιστές στα live, δεν την έχουν στα ραδιόφωνα. Ευτυχώς που εμείς στα μαγαζιά δεν έχουμε παρασυρθεί και το ρεπερτόριο που παίζουμε είναι περισσότερο λαϊκό. Όσον αφορά στην οικονομική κρίση, δεν μπορούσε να μην αγγίξει το χώρο μας, αφού η διασκέδαση είναι κάτι που προϋποθέτει διάθεση, όρεξη, καλή ψυχολογία.Αυτό είναι βέβαια κάτι που μας κάνει να διατηρούμε πολύ χαμηλές τιμές, να μην πιέζουμε τον κόσμο.
Ο ΝΙΝΟ, Ο ΠΕΤΡΕΛΗΣ ΚΑΙ ΤΟ VOLCANO
Δεν υπάρχει καμιά διαφορά στους καλούς χώρους διασκέδασης της Πάτρας, με της Αθήνας, εκτός από τα «ονόματα». Σίγουρα ένα μεγάλο όνομα δεν μπορείς να το έχεις μόνιμα στην Πάτρα. Εδώ όμως θα αναφερθώ σε κάτι, που πολλοί δεν γνωρίζουν. Το μεγαλύτερο κόστος των κέντρων διασκέδασης αφορά στην ηχητική και φωτιστική κάλυψη, κάτι που δώσαμε στο VOLCANO, από την πρώτη χρονιά και από εκεί και μετά, το προσέχουν και άλλοι μέχρι και σήμερα. Η διαφορά που μπορούμε να πούμε ότι υπάρχει χαριτολογώντας, είναι ότι στην Πάτρα είχαμε την τύχη να απολαύσουμε πρώτοι πολλούς τραγουδιστές, πριν γίνουν φίρμες, όπως τον Νίνο, τον Θάνο Πετρέλη, τον Διονύση Μακρή, την Χρύσπα, την Μαρία Ιακώβου και είμαστε πολύ υπερήφανοι γι’ αυτό.
Ο ΤΡΑΓΟΥΔΙΣΤΗΣ ΜΕ ΤΟ ΜΠΟΥΦΑΝ ΤΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ
Υπήρξαν πολύ δύσκολα περιστατικά και στην Πάτρα και στην Αθήνα, ούτε στιγμή όμως δε σκέφτηκα να τα παρατήσω εξαιτίας των δυσκολιών αυτών. Ένα περιστατικό συνέβη στην Πάτρα, πριν τρία περίπου χρόνια. Δυο παρέες μάλωσαν μεταξύ τους και τελικά βρέθηκα κατηγορούμενος και εγώ, χωρίς να έχω καμία συμμετοχή στον καυγά. Απλά ήμουν ο επιχειρηματίας και έπρεπε να κατηγορηθώ από τη μια παρέα, για να μην πληρωθεί ο λογαριασμός τους ποτέ. Έχω μάλιστα κριθεί και εγώ ένοχος, σε πρώτο βαθμό. Αυτοί δε, που δημιούργησαν το επεισόδιο γλίτωσαν και την κατηγορία και τα χρήματα. Ευτυχώς όμως, πρόκειται για μεμονωμένα περιστατικά. Σίγουρα υπάρχουν και καλές και κακές και πολύ δύσκολες στιγμές. Σε αυτόν τον τομέα, η νυχτερινή διασκέδαση είναι σαν τη ζωή! Ιστορίες υπάρχουν πάρα πολλές, με πολύ μεγάλες φίρμες. Πολύ μεγάλος τραγουδιστής ερχόταν στη δουλειά καλοκαίρι, με ένα μπουφάν πολύ χοντρό στον ώμο. Τελειώνοντας έφευγε με φορεμένο το μπουφάν και τα χέρια στις τσέπες, όπου είχε κρύψει μια φιάλη ουίσκι Cutty Sark, την οποία δικαιούταν μόνο στο καμαρίνι και εφόσον το έπινε. Έλα όμως που ο συγκεκριμένος δεν έπινε, απλά κάθε μέρα έπαιρνε μια φιάλη σπίτι. Αυτό γινόταν κάθε μέρα μέχρι που αποκαλύφθηκε. Η δεύτερη έχει να κάνει πάλι με μεγάλο τραγουδιστή, ο οποίος στις 105 εμφανίσεις σε μια σαιζόν, ήρθε στην ώρα του 8 φορές, ίσως κατά λάθος. Όλες οι συνεργασίες έχουν τα προβλήματά τους, τα οποία τις περισσότερες φορές προκύπτουν πριν την έναρξη του μαγαζιού, με τις ταμπέλες (σειρά ονομάτων) και αφού ξεκινήσει το μαγαζί, με το χρόνο που τραγουδά ο καθένας.
«Η ΕΛΛΗ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΠΙΟ ΠΕΙΘΑΡΧΗΜΕΝΟ ΑΤΟΜΟ ΠΟΥ ΕΧΩ ΓΝΩΡΙΣΕΙ»
Η μητέρα της Έλλης είναι από την Πάτρα. Άρα μας δένει μια κοινή αγάπη για την πόλη. Την Έλλη την γνώρισα το 2000, όταν πρωτοσυναντηθήκαμε για να της κάνω πρόταση συνεργασίας για το ROMEO, όπου θα ηγείτο μαζί με τον Γιώργο Δασκουλίδη και τον Σπύρο Σπυράκο. Είχα πιστέψει πολύ στις δυνατότητές της και προσπάθησα να την πείσω να συνεργαστούμε, όπως και έγινε. Από την πρώτη στιγμή με εντυπωσίασε ως τραγουδίστρια και ως γυναίκα. Πιο πολύ όμως με εντυπωσίασε ως άνθρωπος και έτσι άρχισε η σχέση μας. Μια σχέση που στηρίχθηκε, πέραν της αγάπης, στο θαυμασμό, στο σεβασμό, στην ειλικρίνεια και στην κατανόηση. Γιατί με τη δουλειά που κάνουμε και οι δυο, οι παραπάνω παράγοντες είναι πάρα πολύ βασικοί. Περισσότερο θαυμάζω την πειθαρχία και το πείσμα της. Ειλικρινά είναι το πιο πειθαρχημένο άτομο που έχω γνωρίσει ποτέ. Σε όλους τους τομείς όμως, από τη δουλειά της μέχρι τη διατροφή της. Επίσης τη θαυμάζω ως μητέρα και της το αναγνωρίζω. Δεν τίθεται από την πλευρά μου θέμα ζήλιας λόγω των θαυμαστών της. Ίσα - ίσα που μου αρέσει να θαυμάζουν τη γυναίκα μου. Και από την αρχή ήξερα ότι αυτό είναι το δεδομένο. Άρα αν ζήλευα και εάν δεν ήμουν συνειδητοποιημένος, ούτε θα είχα κάνει σχέση, αλλά και ούτε θα είχα παντρευτεί μαζί της.
«ΤΟ ΤΡΟΧΑΙΟ ΜΕ ΕΚΑΝΕ ΝΑ ΔΩ ΤΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΑΛΛΙΩΣ»
Το τροχαίο ήταν μια πολύ δύσκολη στιγμή, που προσπάθησα και αντιμετώπισα ψύχραιμα, με τη βοήθεια του καλού αυτοκινήτου που διαθέτω, η κατοχή του οποίου οφείλεται στο ότι είμαι συνέχεια σε αυτή την προβληματική οδική αρτηρία Πάτρα – Αθήνα. Σίγουρα μετά από ένα τέτοιο συμβάν βλέπεις και αντιμετωπίζεις τα πράγματα στην καθημερινότητά σου διαφορετικά, πιο χαλαρά και λιγότερο αγχωτικά. Μαθαίνεις να αγαπάς περισσότερο τον εαυτό σου και να του δίνεις την πολυτέλεια του χρόνου, που του αξίζει. Θα ήθελα να στείλω και ένα μήνυμα στους οδηγούς, ειδικά του συγκεκριμένου δρόμου. Πέραν της προσοχής που πρέπει να έχουμε εμείς, πρέπει να είμαστε σε ετοιμότητα, να αντιμετωπίσουμε και τους άλλους, που περνούν δίπλα μας, πίσω μας, ή έρχονται από την αντίθετη κατεύθυνση, όπως ακριβώς συνέβη και σε μένα.
ΣΤΟΧΟΣ Η ΕΥΤΥΧΙΑ ΤΩΝ ΤΕΣΣΑΡΩΝ ΠΑΙΔΙΩΝ ΤΟΥ
Επόμενος επαγγελματικός στόχος τώρα δεν υπάρχει. Θέλω να συνεχίσω να κάνω καλά αυτό που γνωρίζω, με ήθος, εντιμότητα, αξιοπρέπεια και σεβασμό απέναντι στον κόσμο και τους συνεργάτες μου. Όσον αφορά στους προσωπικούς μου στόχους, αυτό που θέλω είναι να βλέπω ευτυχισμένα τα τέσσερα παιδιά μου, να έχουν υγεία και να δέχονται με τον ίδιο ζήλο, τη διαπαιδαγώγηση που τους παρέχεται από τους γονείς τους, τους δασκάλους, τους καθηγητές και τους προπονητές τους, ώστε να γίνουν, πάνω απ’ όλα, καλοί άνθρωποι, χρήσιμοι στην κοινωνία και να με κάνουν υπερήφανο γι’ αυτά
Eνα μαγαζί θρύλος στη νυχτερινή διασκέδαση της Αθήνας και μια σύζυγος σταρ, είναι ικανοί λόγοι για να στρέψουν τα φώτα της δημοσιότητας επάνω στον Παναγιώτη Βασιλειάδη. Για τον Πατρινό επιχειρηματία όμως που ξεκίνησε ως σερβιτόρος στο Can Can και το Stork, η προβολή δεν περιλαμβάνεται στις επιδιώξεις του. Κι αν δεν ήθελε να κάνει γνωστή την πατρινή του καταγωγή, θα είχαμε χάσει την ευκαιρία να μάθουμε την εξαιρετικά ενδιαφέρουσα ιστορία της ζωής του που ξεκίνησε από τα Προσφυγικά της Πάτρας.
ΤΟ ΞΕΚΙΝΗΜΑ ΣΤΑ ΠΡΟΣΦΥΓΙΚΑ
Αποφεύγω τις συνεντεύξεις και τις φωτογραφήσεις και γενικότερα ό,τι έχει σχέση με προβολή. Δέχθηκα όμως να κάνουμε αυτή τη συνέντευξη γιατί θυμώνω πάρα πολύ όταν ακούω να με αποκαλούν Αθηναίο. Αισθάνομαι υπερήφανος που κατάγομαι από την Πάτρα και για να είμαι πιο συγκεκριμένος, γεννήθηκα στα Προσφυγικά, στον πρώτο προσφυγικό συνοικισμό και διατηρώ ακόμα και σήμερα, παρ’ ότι έχω ανέβει στην Αθήνα από το 1983, την οικογενειακή μου μερίδα στο Δήμο της Πάτρας. Στην Αθήνα πήγα τη δεκαετία του ’80, όταν μου δόθηκε μια ευκαιρία να διευρύνω τους ορίζοντές μου και τις προσδοκίες μου επαγγελματικά. Από τότε όμως μέχρι και σήμερα η Πάτρα είναι η βάση μου. Εδώ ζουν η μητέρα μου, τα αδέλφια μου και όλοι οι συγγενείς μου. Τη διαδρομή δε Πάτρα - Αθήνα - Πάτρα την έχω κάνει και δυο φορές την ημέρα. Επιπλέον διατηρώ επαφές και φιλίες, γιατί υπάρχουν πολύ όμορφες αναμνήσεις από τα παιδικά μου χρόνια.
Η εβδομάδα μου μοιράζεται σε Πάτρα και Αθήνα. Αυτό συνέβαινε και πριν δραστηριοποιηθώ επαγγελματικά στην πόλη. Όταν βρίσκομαι εδώ, πέραν των υποχρεώσεών μου, βλέπω αγαπημένους φίλους - πρόσωπα της πόλης με τα οποία μας δένουν πολλά.
ΤΟ ΞΕΚΙΝΗΜΑ ΣΤΑ ΠΡΟΣΦΥΓΙΚΑ
Αποφεύγω τις συνεντεύξεις και τις φωτογραφήσεις και γενικότερα ό,τι έχει σχέση με προβολή. Δέχθηκα όμως να κάνουμε αυτή τη συνέντευξη γιατί θυμώνω πάρα πολύ όταν ακούω να με αποκαλούν Αθηναίο. Αισθάνομαι υπερήφανος που κατάγομαι από την Πάτρα και για να είμαι πιο συγκεκριμένος, γεννήθηκα στα Προσφυγικά, στον πρώτο προσφυγικό συνοικισμό και διατηρώ ακόμα και σήμερα, παρ’ ότι έχω ανέβει στην Αθήνα από το 1983, την οικογενειακή μου μερίδα στο Δήμο της Πάτρας. Στην Αθήνα πήγα τη δεκαετία του ’80, όταν μου δόθηκε μια ευκαιρία να διευρύνω τους ορίζοντές μου και τις προσδοκίες μου επαγγελματικά. Από τότε όμως μέχρι και σήμερα η Πάτρα είναι η βάση μου. Εδώ ζουν η μητέρα μου, τα αδέλφια μου και όλοι οι συγγενείς μου. Τη διαδρομή δε Πάτρα - Αθήνα - Πάτρα την έχω κάνει και δυο φορές την ημέρα. Επιπλέον διατηρώ επαφές και φιλίες, γιατί υπάρχουν πολύ όμορφες αναμνήσεις από τα παιδικά μου χρόνια.
Η εβδομάδα μου μοιράζεται σε Πάτρα και Αθήνα. Αυτό συνέβαινε και πριν δραστηριοποιηθώ επαγγελματικά στην πόλη. Όταν βρίσκομαι εδώ, πέραν των υποχρεώσεών μου, βλέπω αγαπημένους φίλους - πρόσωπα της πόλης με τα οποία μας δένουν πολλά.
ΚΙ ΥΣΤΕΡΑ ΗΡΘΕ ΤΟ ROMEO
Το 1983 δέχτηκα την πρόταση από άτομο του συγγενικού μου περιβάλλοντος να αναλάβω την οικονομική διαχείριση του νυχτερινού κέντρου Can Can, που τότε μεσουρανούσε και έτσι ξεκίνησαν όλα. Μετά από τρία χρόνια αναλαμβάνω παράλληλα και το STORK, το οποίο ήταν το καλύτερο και μεγαλύτερο κέντρο διασκέδασης της εποχής. Σημειωτέον ότι, κατά διαστήματα, και όσο υπηρετούσα τη στρατιωτική μου θητεία στην Αθήνα, εργαζόμουν στα συγκεκριμένα κέντρα ως σερβιτόρος και έπειτα ως βοηθός οικονομικού διαχειριστή. Το 1987 μαζί με τον Τάκη Γιγουρτάκη δημιουργήσαμε πάλι το ROMEO η ίδρυση του οποίου είχε προηγηθεί, για δυο σεζόν, το 1974. Όραμά μας εκείνη την εποχή ήταν να φτιάξουμε ένα χώρο διασκέδασης προσιτό στον κόσμο σε όλα τα επίπεδα. Από το οικονομικό κομμάτι, το πρόγραμμα, τον τρόπο διασκέδασης, την ατμόσφαιρα στο χώρο. Θέλαμε να είναι κάτι ζεστό, παρεΐστικο, ένας χώρος που ο καθένας θα μπορούσε να διασκεδάσει χαλαρά, θα εκτονωνόταν, όπως αυτός ήθελε. Φυσικά και δεν φανταζόμουν ποτέ αυτό που θα ακολουθούσε. Το ROMEO για μια εικοσαετία ήταν η καρδιά της διασκέδασης, κάτι πρωτόγνωρο στο Αθηναϊκό κοινό και όχι μόνο. Μετά το αντέγραψαν πολλοί επιχειρηματίες. Από το μαγαζί αυτό έχουν περάσει οι πάντες. Από πολιτικούς, κοσμικούς, μεγαλοεπιχειρηματίες, μυθικά πρόσωπα του τραγουδιού, του θεάτρου, του αθλητισμού, από τον Ελλαδικό και παγκόσμιο χώρο. Τα γλέντια που γίνονταν, πιστέψτε με, έχουν μείνει στην ιστορία και αυτό το γνωρίζουν όλοι.
ΜΙΑ ΖΩΗ ΣΤΗ ΝΥΧΤΕΡΙΝΗ ΔΙΑΣΚΕΔΑΣΗ
Από τα 22 χρόνια μου μέχρι και σήμερα δεν έχω ασχοληθεί με τίποτε άλλο. Είμαι αφοσιωμένος σε αυτό που αγαπάω και απ’ ότι φαίνεται, ξέρω και κάνω καλά. Οι γνώστες τού συγκεκριμένου χώρου αντιλαμβάνονται ότι η ενασχόλησή μου με τη δημιουργία των καλλιτεχνικών σχημάτων, που αφορούν δυο τουλάχιστον σχήματα για το ROMEO κάθε χρόνο, ένα για το VOLCANO και ένα τα τελευταία πέντε χρόνια για τη Θεσσαλονίκη (εκτός από φέτος που δημιούργησα το ROMEO PLUS στην Πάτρα) δεν σου αφήνει περιθώρια να ασχοληθείς με κάτι άλλο ενεργά. Πριν ανέβω όμως στην Αθήνα και για όσο διάστημα σπούδαζα, εργάστηκα σε οικοδομές, ξενοδοχεία και χώρους εστίασης, στην Πάτρα και στην Αθήνα.
Η ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΣΤΗΝ ΠΑΤΡΑ
Με το θάνατο του πατέρα μου το 2000, έπαθα ένα ισχυρό σοκ, διότι του είχα υπερβολική αγάπη και αδυναμία. Αυτός ήταν ο κυριότερος λόγος που πηγαινορχόμουν στην Πάτρα δύο με τρεις φορές την εβδομάδα. Έπρεπε να κάνω κάτι για να διατηρήσω την επαφή για τη μητέρα μου και τα αδέλφια μου, πρωτίστως. Την περίοδο εκείνη λοιπόν, υπήρχε το VOLCANO, το οποίο ήταν κλειστό και ελεύθερο. Ήταν ένας χώρος που, κατά κοινή ομολογία, δέσποζε στα καλύτερα καλοκαιρινά μαγαζιά της Ελλάδος και που είχε σχεδιάσει και κατασκευάσει ο αείμνηστος Πατρινός Τάσος Τσαϊλάκης, με τον οποίο διατηρούσα φιλικές και επαγγελματικές σχέσεις. Κάποια στιγμή με είχε παροτρύνει να πάρω το συγκεκριμένο χώρο, κάτι που θυμήθηκα και με πολύ συγκίνηση πήρα την απόφαση να επενδύσω. Εκεί λοιπόν υπήρξε το μεγάλο δίλημμα, αν έπρεπε από τότε να ονομάσω τον χώρο που δημιούργησα στην Πάτρα ROMEO ή να διατηρήσω τον τίτλο VOLCANO. Στη μνήμη του ανθρώπου, που εκτιμούσα και αγαπούσα, διατήρησα τον τίτλο, που αυτός του είχε δώσει. Από κει και μετά, τα υπόλοιπα έχουν να κάνουν με τη στήριξη των Πατρινών συμπολιτών μου, που μου έδειξαν ότι αναγνωρίζουν την προσφορά μου στο χώρο.
Απόδειξη ότι, κατά κοινή ομολογία, από το 2000 και μετά έχουν αλλάξει πάρα πολλά στον τρόπο της διασκέδασης στην Πάτρα, διότι ο πήχης έχει ανέβει. Το ROMEO PLUS είναι μια επιτακτική ανάγκη να διασφαλίσω όσο το δυνατόν καλύτερα τους συνεργάτες μου, δίνοντας εργασία όλο το χρόνο και όχι μόνο τρεις μήνες, που λειτουργεί το VOLCANO, διότι πιστεύω ότι η δουλειά που κάνω είναι ομαδική και επιβάλλεται ο κόσμος, που δουλεύει για σένα, να είναι ευχαριστημένος.
Η ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ ΚΡΙΣΗ ΣΤΗ ΝΥΧΤΑ
Είναι σημαντικό πηγαίνοντας ο πελάτης σε ένα μαγαζί να ξέρει τι θα ακούσει και να μην μπερδεύεται. Σίγουρα το πρόβλημα δεν το έχει η ελληνική μουσική. Μπορώ να πω ότι το πρόβλημα δημιουργείται από τα ραδιόφωνα, ευτυχώς όχι της Πάτρας. Γι΄ αυτό βλέπουμε ότι την επιτυχία που έχουν οι περισσότεροι λαϊκοί τραγουδιστές στα live, δεν την έχουν στα ραδιόφωνα. Ευτυχώς που εμείς στα μαγαζιά δεν έχουμε παρασυρθεί και το ρεπερτόριο που παίζουμε είναι περισσότερο λαϊκό. Όσον αφορά στην οικονομική κρίση, δεν μπορούσε να μην αγγίξει το χώρο μας, αφού η διασκέδαση είναι κάτι που προϋποθέτει διάθεση, όρεξη, καλή ψυχολογία.Αυτό είναι βέβαια κάτι που μας κάνει να διατηρούμε πολύ χαμηλές τιμές, να μην πιέζουμε τον κόσμο.
Ο ΝΙΝΟ, Ο ΠΕΤΡΕΛΗΣ ΚΑΙ ΤΟ VOLCANO
Δεν υπάρχει καμιά διαφορά στους καλούς χώρους διασκέδασης της Πάτρας, με της Αθήνας, εκτός από τα «ονόματα». Σίγουρα ένα μεγάλο όνομα δεν μπορείς να το έχεις μόνιμα στην Πάτρα. Εδώ όμως θα αναφερθώ σε κάτι, που πολλοί δεν γνωρίζουν. Το μεγαλύτερο κόστος των κέντρων διασκέδασης αφορά στην ηχητική και φωτιστική κάλυψη, κάτι που δώσαμε στο VOLCANO, από την πρώτη χρονιά και από εκεί και μετά, το προσέχουν και άλλοι μέχρι και σήμερα. Η διαφορά που μπορούμε να πούμε ότι υπάρχει χαριτολογώντας, είναι ότι στην Πάτρα είχαμε την τύχη να απολαύσουμε πρώτοι πολλούς τραγουδιστές, πριν γίνουν φίρμες, όπως τον Νίνο, τον Θάνο Πετρέλη, τον Διονύση Μακρή, την Χρύσπα, την Μαρία Ιακώβου και είμαστε πολύ υπερήφανοι γι’ αυτό.
Ο ΤΡΑΓΟΥΔΙΣΤΗΣ ΜΕ ΤΟ ΜΠΟΥΦΑΝ ΤΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ
Υπήρξαν πολύ δύσκολα περιστατικά και στην Πάτρα και στην Αθήνα, ούτε στιγμή όμως δε σκέφτηκα να τα παρατήσω εξαιτίας των δυσκολιών αυτών. Ένα περιστατικό συνέβη στην Πάτρα, πριν τρία περίπου χρόνια. Δυο παρέες μάλωσαν μεταξύ τους και τελικά βρέθηκα κατηγορούμενος και εγώ, χωρίς να έχω καμία συμμετοχή στον καυγά. Απλά ήμουν ο επιχειρηματίας και έπρεπε να κατηγορηθώ από τη μια παρέα, για να μην πληρωθεί ο λογαριασμός τους ποτέ. Έχω μάλιστα κριθεί και εγώ ένοχος, σε πρώτο βαθμό. Αυτοί δε, που δημιούργησαν το επεισόδιο γλίτωσαν και την κατηγορία και τα χρήματα. Ευτυχώς όμως, πρόκειται για μεμονωμένα περιστατικά. Σίγουρα υπάρχουν και καλές και κακές και πολύ δύσκολες στιγμές. Σε αυτόν τον τομέα, η νυχτερινή διασκέδαση είναι σαν τη ζωή! Ιστορίες υπάρχουν πάρα πολλές, με πολύ μεγάλες φίρμες. Πολύ μεγάλος τραγουδιστής ερχόταν στη δουλειά καλοκαίρι, με ένα μπουφάν πολύ χοντρό στον ώμο. Τελειώνοντας έφευγε με φορεμένο το μπουφάν και τα χέρια στις τσέπες, όπου είχε κρύψει μια φιάλη ουίσκι Cutty Sark, την οποία δικαιούταν μόνο στο καμαρίνι και εφόσον το έπινε. Έλα όμως που ο συγκεκριμένος δεν έπινε, απλά κάθε μέρα έπαιρνε μια φιάλη σπίτι. Αυτό γινόταν κάθε μέρα μέχρι που αποκαλύφθηκε. Η δεύτερη έχει να κάνει πάλι με μεγάλο τραγουδιστή, ο οποίος στις 105 εμφανίσεις σε μια σαιζόν, ήρθε στην ώρα του 8 φορές, ίσως κατά λάθος. Όλες οι συνεργασίες έχουν τα προβλήματά τους, τα οποία τις περισσότερες φορές προκύπτουν πριν την έναρξη του μαγαζιού, με τις ταμπέλες (σειρά ονομάτων) και αφού ξεκινήσει το μαγαζί, με το χρόνο που τραγουδά ο καθένας.
«Η ΕΛΛΗ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΠΙΟ ΠΕΙΘΑΡΧΗΜΕΝΟ ΑΤΟΜΟ ΠΟΥ ΕΧΩ ΓΝΩΡΙΣΕΙ»
Η μητέρα της Έλλης είναι από την Πάτρα. Άρα μας δένει μια κοινή αγάπη για την πόλη. Την Έλλη την γνώρισα το 2000, όταν πρωτοσυναντηθήκαμε για να της κάνω πρόταση συνεργασίας για το ROMEO, όπου θα ηγείτο μαζί με τον Γιώργο Δασκουλίδη και τον Σπύρο Σπυράκο. Είχα πιστέψει πολύ στις δυνατότητές της και προσπάθησα να την πείσω να συνεργαστούμε, όπως και έγινε. Από την πρώτη στιγμή με εντυπωσίασε ως τραγουδίστρια και ως γυναίκα. Πιο πολύ όμως με εντυπωσίασε ως άνθρωπος και έτσι άρχισε η σχέση μας. Μια σχέση που στηρίχθηκε, πέραν της αγάπης, στο θαυμασμό, στο σεβασμό, στην ειλικρίνεια και στην κατανόηση. Γιατί με τη δουλειά που κάνουμε και οι δυο, οι παραπάνω παράγοντες είναι πάρα πολύ βασικοί. Περισσότερο θαυμάζω την πειθαρχία και το πείσμα της. Ειλικρινά είναι το πιο πειθαρχημένο άτομο που έχω γνωρίσει ποτέ. Σε όλους τους τομείς όμως, από τη δουλειά της μέχρι τη διατροφή της. Επίσης τη θαυμάζω ως μητέρα και της το αναγνωρίζω. Δεν τίθεται από την πλευρά μου θέμα ζήλιας λόγω των θαυμαστών της. Ίσα - ίσα που μου αρέσει να θαυμάζουν τη γυναίκα μου. Και από την αρχή ήξερα ότι αυτό είναι το δεδομένο. Άρα αν ζήλευα και εάν δεν ήμουν συνειδητοποιημένος, ούτε θα είχα κάνει σχέση, αλλά και ούτε θα είχα παντρευτεί μαζί της.
«ΤΟ ΤΡΟΧΑΙΟ ΜΕ ΕΚΑΝΕ ΝΑ ΔΩ ΤΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΑΛΛΙΩΣ»
Το τροχαίο ήταν μια πολύ δύσκολη στιγμή, που προσπάθησα και αντιμετώπισα ψύχραιμα, με τη βοήθεια του καλού αυτοκινήτου που διαθέτω, η κατοχή του οποίου οφείλεται στο ότι είμαι συνέχεια σε αυτή την προβληματική οδική αρτηρία Πάτρα – Αθήνα. Σίγουρα μετά από ένα τέτοιο συμβάν βλέπεις και αντιμετωπίζεις τα πράγματα στην καθημερινότητά σου διαφορετικά, πιο χαλαρά και λιγότερο αγχωτικά. Μαθαίνεις να αγαπάς περισσότερο τον εαυτό σου και να του δίνεις την πολυτέλεια του χρόνου, που του αξίζει. Θα ήθελα να στείλω και ένα μήνυμα στους οδηγούς, ειδικά του συγκεκριμένου δρόμου. Πέραν της προσοχής που πρέπει να έχουμε εμείς, πρέπει να είμαστε σε ετοιμότητα, να αντιμετωπίσουμε και τους άλλους, που περνούν δίπλα μας, πίσω μας, ή έρχονται από την αντίθετη κατεύθυνση, όπως ακριβώς συνέβη και σε μένα.
ΣΤΟΧΟΣ Η ΕΥΤΥΧΙΑ ΤΩΝ ΤΕΣΣΑΡΩΝ ΠΑΙΔΙΩΝ ΤΟΥ
Επόμενος επαγγελματικός στόχος τώρα δεν υπάρχει. Θέλω να συνεχίσω να κάνω καλά αυτό που γνωρίζω, με ήθος, εντιμότητα, αξιοπρέπεια και σεβασμό απέναντι στον κόσμο και τους συνεργάτες μου. Όσον αφορά στους προσωπικούς μου στόχους, αυτό που θέλω είναι να βλέπω ευτυχισμένα τα τέσσερα παιδιά μου, να έχουν υγεία και να δέχονται με τον ίδιο ζήλο, τη διαπαιδαγώγηση που τους παρέχεται από τους γονείς τους, τους δασκάλους, τους καθηγητές και τους προπονητές τους, ώστε να γίνουν, πάνω απ’ όλα, καλοί άνθρωποι, χρήσιμοι στην κοινωνία και να με κάνουν υπερήφανο γι’ αυτά
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου